سلامت روانی

سلامت روانی بدین معنا است که روان و فطرت انسان به کارکردهای اصلی خود دست یابد و سطوح رشد و تکامل را طی نماید. بر اساس نقشه انسان در قرآن، فطرت انسان دارای 4 لایه صدر، شغاف، قلب و فؤاد است.

انسان رشد یافته کسی است که به لایه های درونی فطرت خود بپردازد و آنها را فعال نماید. بر این اساس، فردی که لایه های قلب (جایگاه ایمان و تعقل و ...) و فؤاد (جایگاه حق طلبی و ...) او فعال شده اند و مبنای زندگی او قرار گرفته اند، دارای سلامت روانی است و از روان سالم و رشدیافته ای برخوردار است. 

کسی که لایه های درونی فطرش (قلب و فؤاد) فعال نشود و در لایه های سطحی یعنی صدر (محل غم و شادی) و شغاف (محل محبت و نفرت) بماند، به رشد مطلوب نرسیده و از سلامت روانی برخوردار نیست. چنین فردی به آرامش نخواهد رسید و از هدف اصلی زندگی دور خواهد ماند.

       از آنجا که ایمان دارای مؤلفه های شناختی، عاطفی و عملی است، باید شناخت و گرایش و اعمال انسان را جهت دهی کرده و زندگی او را مطابق این حوزه ها شکل دهد. مثلا در ایمان به خدا، فرد خداشناس، خداگرا (خدادوست) و خدامحور باشد.