انسان شناسی مبتنی بر شناخت بهترین انسان ها

مازلو اعتقاد داشت هنگامی که در بررسی بهترین نمونه های انسان، یعنی خلاق ترین، سالم ترین و پخته ترین افراد کوتاهی می کنیم، ماهیت انسان را دست کم می گیریم. بنابراین، رویکرد مزلو که بهترین نمونه های نوع انسان را ارزیابی می کند، ویژگی برجسته نظریه او است. او اظهار داشت، زمانی که می خواهید تعیین کنید که انسان ها با چه سرعتی می توانند بدوند، دونده متوسط را در نظر نمی گیرند، بلکه سریعترین دونده ای را که می توانید بیابید بررسی می کنید. تنها از این طریق می توانیم توان کامل انسان را تعیین کنیم.

     نظریه شخصیت مزلو از پژوهش درباره سالم ترین شخصیت هایی که توانست آنها را بیابد به دست آمده است و نه از مصاحبه های بالینی و شرح حال های بیماران. او نتیجه گرفت که هر کدام از ما با نیازهای غریزی به دنیا می آییم که ما را قادر می سازند رشد کنیم، پرورش یابیم و استعدادهایمان را تحقق بخشیم.

(کتاب نظریه های شخصیت شولتز، ص 338)

اگر این فرض مزلو را درست تلقی کنیم، آیا انسان های رشدیافته و متعالی به دقت انجام شده است؟ آیا شخصیت های عظیمی چون انبیاء و ائمه علیهم السلام جزء بهترین و سالم ترین انسان ها نیستند؟

     نکته دیگر اینکه، آیا انسان هم، مانند حیوان محدود به غریزه است و دارای روح و فطرت و اختیار نیست؟ اگر انسان ظرفیت هایی فراتر از حیوانات دارد، چرا مزلو به آنها توجه نکرده و انسان را یک حیوان تلقی می کند؟

    با توجه به اینکه مزلو اقدامی برای بررسی سالم ترین انسان ها انجام نداده است، نظریه شخصیت او بر اساس نظریه خودش رد می شود و قابل استناد نیست!