روان شناسی عبارت است از مطالعه رفتار و ذهن و فعالیت های ذهنی (نقل از هیلگارد)

امروزه در مطالعه روان شناسی علاوه بر رفتار و شناخت، هیجان ها، فعالیت های مغزی و فیزیولوژیکی، هشیاری و غیرهشیاری و موضوعات دیگر نیز مورد بررسی قرار می گیرند.

به نظر می رسد روان شناسی در مکتب ها و حوزه های مختلف خود دامنه وسیعی را به خود اختصاص داده است.

مکاتب عمده روان شناسی عبارتند از مکتب های روان پویشی، رفتارگرایی و شناخت گرایی و معنویت گرایی.

در هیچ یک از این مکاتب توجهی به ارزش ها و دین و رابطه انسان با خداوند نمی شود و انسان به عنوان موجودی تنها که ارتباطی با خالق خود ندارد مطرح می شود.

 به نظر می رسد علم کنونی روان شناسی (اگر بتوان آن را با توجه به پیش فرض های لازم ، علم نامید) تنها با سازوکارها و فرایندهای ذهنی و روانی و متعاقب آن رفتار سروکار دارد و جهت گیری و هدف گذاری خاصی ارائه نمی کند. 

سوالی که مطرح می شود این است که آیا شناخت صرف بخشی از وجود انسان (ذهن و رفتار)  و عدم توجه به توانایی های بالقوه و روش پرورش و به فعلیت رساندن آنها جایگاه مناسبی را برای روان شناسی فراهم می کند؟