فردیت؛ دشمن انسانیت

فردیت یا تفرد (individuality) به معنای تنهایی، بلای انسان خودمحوری است که رابطه اش با خداوند گسسته شده و توهم استقلال دارد.

تفرد یا فردیت یعنی تنهایی

خودبنیادی انسانی که ماهیتش انس گرفتن است، تنهایی روزافزون او را به همراه داشته و سلامت روانی او را به خطر می اندازد. قابل ذکر است منظور از سلامت روانی، اصلاح موجود در سایکولوژی که آن را به عادی و متعارف بودن و رضایت شخصی و سازگاری با مسائل زندگی روزمزه و ... محدود می کند، نیست، بلکه منظور انسجام کلی انسان و جهت گیری به سمت هدفی والا، دست یافتنی و ارزشمند و ماندگار است که تنها در ارتباط با خداوند حاصل می شود.

تفرد حاصل تفکر الحادی غرب نسبت به خداوند و جدا شدن از او و خود را مستقل دیدن و نادیده گرفتن ربوبیت خداوند است. غرب انسان را ماشینی می داند که خود به خود فعالیت می کند و نیازی به مربی ندارد. خدای غرب همانند ساعت ساز است که ساعت را می سازد و دیگر نیازی به او نیست و خود ساعت کار می کند (مالبرانش). خدای ساعت ساز مالبرانش، هویت واقعی انسان را مخدوش کرده و او را از جایگاه اصلی خود سقوط و هبوط داده است.

تفرد (Individuality)؛ حاصل خداستیزی غرب

فردیت انسانیت انسان را از حیث انس گرفتن با خالق خود مخدوش می کند و او را چون ذره ای بی اتکا در این عالم بیکران غرق می نماید. تفرد مانع رشد و بلوغ انسان شده و او را به موجودی خودخواه و خودمحور تبدیل می کند و از عالم معنا محروم می سازد.

تفرد تشکیل خانواده را در معرض خطر قرار داده و خانواده را با خطر گسست و فروپاشی روبه رو می سازد. وقتی انسان ها دچار تفرد می شوند، تاب تحمل دیگران را، ولو نزدیکترین افراد، ندارند و در غار تنهایی خویش غوطه می خورند. تفرد هزینه های اقتصادی جامعه را نیز به شدت افزایش می دهد و باعث می شود هر فرد به دنبال تهیه کامل ترین و بهترین وسایل زندگی باشد و از مشارکت با دیگران دوری می کند.

تفرد و گسستن از دیگران و جامعه

یکی از ابعاد هویتی انسان، هویت اجتماعی اوست. وقتی انسان خود را بدون دیگران و جامعه تعریف کند، هویت اجتماعی و خانوادگی و قومی و ملی او مخدوش شده و دچار انحراف و اختلاش می شود. جامعه ای که از انسان های بی هویت یا دارای هویت مخدوش شکل گرفته باشد، جامعه ای بیمار است.

تفرد یا فردیت و اختلال هویت اجتماعی