علم زمانی دینی خواهد بود که در مسیر دین و با همان اهداف و اصول دین باشد. دین یعنی نوعی روش زندگی که فرد را به رشد و کمال برساند. مراحل  رشد و کمال را می توان چنین نام برد:

1- بشر (موجودی داری بشره و پوست که از هنگام تولد آغاز می شود)

2- انسان (موجودی انس گیرنده کهپس از رشد عاطفی و اجتماعی و ارتباط مناسب با دیگران شکل می گیرد)

3- آدم (موجودی خردمند و عقلانی)

4- عبدالله (بنده خدا)

اصول دین (شامل همه شریعت های آسمانی اعم از یهود و مسیحیت و اسلام) عبارت است از: 1- توحید  2- نبوت  3- معاد

      از آنجا که اصول حاکم بر همه ادیان شامل توحید، نبوت و معاد می شود، علمی را می توان دینی دانست که در راستای همین اهداف باشد. یعنی علم دینی در با باور کامل به یگانگی خداوند در خالقیت و ربوبیت (توحید)، مسیر انبیاء را برای زندگی انتخاب می کند (نبوت) تا به یک زندگی مطلوب در دو عالم (دنیا و عقبا) دست یابد.

      در مقابل همه علومی که هدف یا اهدافی غیر از این موارد را دنبال کنند،غیردینی محسوب می شوند و با اضافه کردن پسوند دینی یا اسلامی نمی توان آنها را دینی کرد (مثل روان شناسی دینی یا روان شناسی اسلامی)