سایکوتراپی؛ راه یا بیراهه

همانگونه که در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) آمده است، سایکوتراپی (یا به اصلاح روان درمانی) نشانه شناختی است و به ریشه بیماری های روانی نمی پردازد. به همین دلیل این نوع درمان، همانند پزشکی مدرن، موقت بوده و برطرف کننده کامل اختلالات نیست. در واقع، دلیل اصلی ناکارآمدی سایکوتراپی، سطحی بودن آن و عدم رفع مشکلات به صورت اصولی است.

       برای درمان بیماری های روانی، باید علت های بیماری مشخص شده و در درجه اول از آنها پیشگیری شود و در درجه بعد، روش های مناسب برای مقابله با آنها انتخاب شود

در کتاب توهم سایکوتراپی The Illusion of Psychotherapy، درمان اختلالات روانی به عنوان یک توهم مطرح شده است. در این کتاب، بهبود نسبی بیماری، ناشی از گذشت زمان و شرایط خاص زندگی و کنار آمدن فرد دانسته شده و سایکوتراپی نفی می شود.

درمان واقعی اختلالات روانی نیازمند شناخت دقیق علل اختلال و برخورد ریشه ای با آن است و با برطرف کردن نشانه های ظاهری، نمی توان انتظار بهبود واقعی بیماری را انتظار داشت.

        لازم به ذکر است، منظور از اختلالات روانی، دسته بندی DSM نیست یا ICD (the International Statistical Classification of Diseases) اروپایی نیست، چرا که این دسته بندی ها مبتنی بر نشانه شناسی بوده و روابط چهارگانه (ارتباط با خود، دیگران، محیط و دیگران) را به شکل کامل پوشش نمی دهد.