از آنجا که مهمترین نقش زن در جامعه نقش همسری و مادری است، هر نوع تشویق و ترغیبی در مسیرهای دیگر که باعث اختلال در این نقش شود، خیانت بزرگی در حق زنان  در درجه اول، و سپس در حق جامعه و انسانیت است.

      آنچه در غرب مشاهده می شود تشویق زنان است به تحصیلات دانشگاهی و اشتغال و پذیرفتن مشاغل مختلف (بعضا نامتناسب). در واقع، نتیجه تحصیلات دانشگاهی زنان، افزایش سن آنها و نابود شدن جوانی آنها است. در مرحله بعد، اشتغال زنان به معنای محروم شدن از لذت مادری و همسرداری مناسب و غرق کار شدن و فرسایش جسمی و محروم شدن خانواده از وجود محبت آمیز همسر و مادر است.

     همچنین، با اشتغال دختران در شرایطی که پسران فاقد شغل هستند، بیکاری پسران افزایش یافته و زمینه تشکیل خانواده تضعیف شده و فساد و افسردگی در جامعه افزایش می یابند. روشن است که اولین قربانی کاهش ازدواج، خود زنان هستند.