روان درمانی یا اقرار به گناه

از آنجا که سایکولوژی روابط چهارگانه را نادیده گرفته و تنها بر انسان متمرکز شده است (رویکرد انسان محوری) و از رابطه با خود، خدا و محیط غافل شده است، برای به آرامش رساندن فرد و کاهش تنش های روانی او، راهکارهای مخدوشی مانند بیان اشتباهات را مدنظر قرار داده است.

برای رهایی از خطاهای گذشته و دستیابی به آرامش انسان باید جایگاه واقعی خود را در جهان بشناسد و به ارزش واقعی خود پی ببرد. یعنی رابطه مخلوق و خالقی را مورد توجه قرار داده و خود را تنها و رها شده تلقی نکند.

  اقرار به گناه، گناه است (اقرار الذّنب ذنب- پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم)   و  انسان نمی‌تواند به هیچ عنوان نزد دیگراناقرار به گناه  کند چون خدای متعال دوست دارد که آبروی بندگانش حفظ شود.

از آنجا که سایکولوژی دین را کنار گذاشته است، ارزش و کرامت انسان را به معیارها و سنجه های مادی و سطح پائین می سنجد و برای آبرو و اعتبار ذاتی انسان ارزشی قائل نیست. در نتیجه، حیا را امری بی ارزش تلقی کرده و انسان را دچار فاجعه بی حیایی می کند.

از آنجا که دین به دنبال عزت بخشی به انسان و حفظ کرامت واقعی او است، با از بین رفتن دین عزت و کرامت انسان نیز از بین خواهد رفت.

وقتی حیا به عنوان یکی از مؤلفه های کلیدی دین از بین برود، دین و در نتیجه ارزش و کرامت انسان نابود خواهد شد. کسی که حیا ندارد، دین هم ندارد (لا دین لمن لا حیاء له) . وقتی عفّت و حیا را از بین بردند و بی‌حیایی در جامعه آمد، به‌خودی‌خود دین هم از بین می‌رود.

در مسیحیت افراد گناهانی را که در زندگی انجام داده اند برای کشیش ها شرح می دهند. کشیش ها نیز پس از شنیدن گناه ها، اقدام به بخشش فرد مذکور می کنند.

فروید متوجه شد افراد پس از اعتراف به اشتباهات و گناهان خود نزد کشیش، به آرامش می رسند. سایکولوژی از این روش مسیحیت برای روان درمانی استفاده می کند

دین مبین اسلام، اعتراف به گناه را تنها برای خداوند جائز دانسته است و بیان گناهان به اشخاص دیگر را حرام کرده است.