درمان های وجودی که بر شدن و بودن انسان تأکید دارند و آزادی انتخاب او را مد نظر قرار داده و بیشتر زمان حال را در نظر دارند (نه گذشته) و بر روراست بودن فرد با خود، دیگران و جهان و یکپارچه کردن تجربیات خود استوار است. این رویکرد اضطراب وجودی انسان و مستلزم نیستی بودن هستی را مورد توجه قرار داده است. نکته مهم اینکه، این رویکرد به بعد اصلی ارتباط انسان، یعنی خداوند، توجهی ندارد و آینده را مورد غفلت قرار داده است. در این رویکرد، همه زندگی به دنیا خلاصه شده و آینده و آخرتی برای انسان در نظر گرفته نمی شود. آنچه باعث حرکت انسان می شود، داشتن چشم انداز روشن و امید برای رسیدن به آن است. انسان بی هدف، یک موجود بی اراده و ناامید و بی انگیزه خواهد بود و به رشد نهایی دست نخواهد یافت.
