علم باید به عنوان ابزار و وسیله ای برای بهبود زندگی انسان ها و رشد و کمال او در نظر گرفته شود.
اگر علم به مثابه وسیله ای برای رسیدن به این هدف مقدس (رشد انسان) تلقی نشود، نتیجه ای جز علم زدگی و مقدس شدن آن نخواهد داشت. علم زمانی کارآمد و مفید است که مسیر حرکت را روشن کند و اگر خودش هدف تلقی شود، به مثابه نگریستن به نور، باعث گمراهی انسان می شود.
