ویکتور فرانکل روان پزشک معتقد است بخش مهمی از انسان غیرمادی و معنوی است. وی با طرح اراده معطوف به معنا بیان می کند انسان نیاز دائمی به جستجو برای معنای زندگی است. به اعتقاد فرانکل شرط معنا یافتن زندگی، فراموش کردن خود و فراتر از خود رفتن است. وی بر حال و آینده تأکید دارد. گرچه فرانکل به درستی به اهمیت معنا در زندگی و آینده و رهایی از خودمحوری پی برده است، ولی در ادامه راه به خطا برده و روش های معنا بخشیدن به زندگی را ارزش های فردی ( یعنی ارزش های خلاق، تجربی و گرایشی) دانسته است و در خودمحوری متوقف شده است. وی از روابط چهارگانه انسان (به خصوص، از رابطه با خدا) غافل بوده و معنا را تنها در مادیات و دنیا جستجو کرده است و نتوانسته از حصار تنگ و تاریک خودمحوری نجات یابد.
